🔵حلقه مفقوده صنعت سنگ ایران و معماران جوان
🔹صنعت سنگ ساختمانی ایران با وجود برخورداری از منابع غنی و ظرفیت‌های چشمگیر در فرآوری، هنوز نتوانسته جایگاه واقعی خود را در عرصه بین‌المللی تثبیت کند.
🔹 یکی از مهم‌ترین دلایل این موضوع، نبود ارتباط مؤثر و سازمان‌یافته میان تولیدکنندگان سنگ و معماران و آرشیتکت‌های جوان است؛ ارتباطی که در کشورهای پیشرو به عنوان یک موتور محرک نوآوری و تمایز عمل می‌کند.
🔹در تجربه‌ی جهانی، همکاری میان معدن‌داران، کارخانه‌داران و طراحان معماری یک جریان خلاقانه و الهام‌بخش به وجود آورده است. طراحان با بهره‌گیری از مفاهیم مختلف – از اکوسیستم و محیط‌زیست گرفته تا مدرنیته – ایده‌هایی خلق می‌کنند که گاهی تنها در قالب آبجکت‌ها یا آثار مفهومی به نمایش گذاشته می‌شوند.
🔹در این میان، معدن تأمین‌کننده سنگ مناسب است، کارخانه توان فنی و فرآوری را به نمایش می‌گذارد، و معمار ایده را به یک اثر قابل لمس بدل می‌سازد.
🔹حتى اگر این پروژه‌ها هرگز به شکل عملی در ساختمان‌ها و پروژه‌های اجرایی پیاده‌سازی نشوند، باز هم قدرت سیالی ذهن، توان خلاقیت و ظرفیت نامحدود سنگ را آشکار می‌سازند. این جریان در نمایشگاه‌ها و رویدادهای بین‌المللی به‌عنوان ویترینی از توانایی‌های صنعت عمل می‌کند و موجب معرفی و تمایز برندهای ملی در بازار جهانی می‌شود.
🔹متأسفانه در ایران این حلقه‌ی ارزشمند کمتر شکل گرفته است. صنعت سنگ ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند آن است که به جای تکیه صرف بر ظرفیت‌های خام، از خلاقیت معماران جوان بهره بگیرد و به سمت ایجاد تنوع، پیشرفت و پیشرو بودن حرکت کند.
🔹حلقه مفقوده میان صنعت سنگ ایران و ذهن‌های خلاق معماران جوان، کلید عبور از وضعیت فعلی و رسیدن به جایگاهی متمایز در جهان است. بهره‌گیری از این ظرفیت، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت برای آینده صنعت سنگ کشور است. تنها با شکل‌گیری این هم‌افزایی می‌توان به صنعتی اندیشید که نه‌تنها تولیدکننده ماده خام است، بلکه مبدع، الهام‌بخش و پیشرو در عرصه جهانی به شمار می‌آید.
