محسن میرزایی
مدیریت ایران سنگ میرزایی
نائب رئیس انجمن سنگ ایران

با هم، یا علیه هم؟ مسئله این است…
گاهی اوقات، فکر کردن به کارهای جمعی و همکاری‌های مشترک، حس و حال خوبی در ما ایجاد می‌کند. در خیال‌مان، نمونه‌های موفق شرکت‌های بزرگ دنیا را مرور می‌کنیم و تلاش می‌کنیم آن مدل‌های شراکت را با تغییراتی بهتر، برای صنف خودمان تصور کنیم. در رؤیا، پیروزی‌های پیاپی را تجربه می‌کنیم و خودمان را در مسیر اعتلای صنعت سنگ می‌بینیم.
اما ناگهان، با نگاهی به واقعیت‌های شراکت‌ها و همکاری‌های درون صنف خود، دچار یأس می‌شویم. آنچه می‌بینیم، نه همکاری، بلکه رقابتی است که گاه به دشمنی و سواستفاده تبدیل می‌شود. اینکه برخی برای رسیدن به اهداف شخصی، بی‌تأمل بر دوش دیگران می‌ایستند تا خود را بالا بکشند، به ابتدایی‌ترین شکل “همکاری” بدل شده است.
🔹چرا؟ چرا نباید حتی یک الگوی موفق و ماندگار از کار گروهی در صنف‌مان داشته باشیم؟ فرهنگ و آموزش ما به کدام مسیر رفته که تا این حد، رفتارهای سودجویانه را توجیه می‌کنیم و با اعتماد به نفسِ کاذب، از سواستفاده‌هایمان با زبان «توجیه پیشرفت» دفاع می‌کنیم؟
از آن تلخ‌تر، عادت ناگوار بدگویی پشت سر افراد دلسوز و شناخته‌شده‌ی صنف است. همان‌هایی که وقتی در جمع ما حضور دارند، با زبان تمجید از ایشان یاد می‌کنیم و به‌محض نبودشان، در نقش منتقدان پنهانی فرو می‌رویم. این دورویی‌ها، انرژی صنعت را می‌بلعند و سرمایه اعتماد را فرسوده می‌کنند.
🔹حیف…
حیف از این عمر و فرصت که می‌توانست صرف ساختن شود، نه تخریب.
ای کاش بخواهیم و بتوانیم به‌جای بالا رفتن از دیوار همدیگر، دست در دست هم، برای این صنف و با این صنف مایه بگذاریم. باور کنیم که صنعت سنگ ایران، شایسته درخشیدن است و این درخشش، فقط با همدلی و هم‌افزایی ممکن است.
🔹سخت است؟ بله.
اما مگر ما با سنگ سر و کار نداریم؟ مگر کار ما با دشواری عجین نیست؟
پس چرا نپذیریم که ساختن یک صنف همدل، هم سخت است و هم شدنی ، و اگر انجام شود، بی‌اندازه زیباست.
🔹آرزوی من، رسیدن به آن نقطه است.
جایی که صنعت سنگ ایران،  به‌خاطر مردمانش بدرخشد نه تنها به خاطر منابعش.