شصت و دومین نشست از سلسله نشست‌های تخصصی سازمان ستفا در زمینه اشتغال و کارآفرینی، با موضوع فرصت‌های کارآفرینی در حوزه فرآورده‌های سنگی، با حضور کارشناسان این حوزه، دیروز (یکم بهمن ماه) در سالن کنفرانس این سازمان برگزار شد.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی انجمن ملی سنگ ایران، در ابتدای این نشست تخصصی، مهندس سیروس دشتی، معاون توانمندسازی و تحقیقات اشتغال و کارآفرینی سازمان تجاری‌سازی فناوری و اشتغال دانش‌آموختگان، مقدماتی را درباره موضوع مورد بحث ارائه داد و در ادامه، مهندس احمد شریفی، دبیرکل و عضو هیئت مدیره انجمن ملی سنگ ایران، آمار مهمی را به صورت خلاصه درباره صنعت سنگ ایران، ارائه کرد و گفت: ظرفیت تولید ما با توجه به ۲ هزار واحد معدنی که داریم، ۲۷ میلیون تن است که البته از این ۲۷ میلیون تن، حدود ۱۰ میلیون تن، تولید داریم. طبق آمار انجمن ما، از ۱۸۰ میلیون متری که در ۶ هزار واحد فرآوری، توزیع شده، حدود ۶۰ میلیون متر، تولید داریم و چیزی حدود ۱۰ میلیون مترمربع هم صادرات سنگ فرآوری نشده داریم.
وی در ادامه تاکید کرد: معمولا آمارهایی که ما ارائه می‌کینم، با آماری که وزارتخانه ارائه می‌کند، همخوانی ندارد، نگاه ما واقع‌بینانه‌تر است. مصرف سنگ فرآوری شده در کشور براساس زیربنای پروانه‌های صادره در شهرداری‌ها، تعیین می‌شود. در واقع ما معتقدیم تولید در سطح کشور خیلی پایین‌تر از آن چیزی است که آمار وزارتخانه نشان می‌دهد. برای برنامه‌ریزی درست، به آمار شفاف نیاز داریم.
دبیرکل انجمن سنگ ایران، با اشاره به راز موفقیت چین در صنعت، درباره مشکلات کشور در این حوزه گفت: چیزی که باعث شده، چین در ۲ دهه به چنین رشدی در اقتصاد و صنعت برسد، این است که دولت‌های محلی در چین متولی ایجاد بازرگانی شده اند، درواقع این دولت‌ها هم شرکت‌های پشتیبان و هم شرکت‌های تولیدکننده را ایجاد می‌کردند. درواقع این دولت‌های محلی باید مثل هیات مدیره یک شرکت عمل کنند یعنی با توجه به امکانات بالقوه کشور، شرکت‌های کارآمدی را ایجاد کنند.
مهندس شریفی در ادامه گفت: مشکلی که در حال حاضر کشور ما با آن رو به رو است، عدم وجود شرکت‌های پشتیبان است. ما برای حمایت از واحدهای تولیدی شرکت‌های پشتیبان نداریم. به همین دلیل است که یک واحد تولیدی دوام نمی‌آورد و در نهایت مقروض می‌شود. در این زمینه نقش دولت بسیار بارز می‌شود.
عضو هیئت مدیره انجمن سنگ ایران، درباره عدم وجود مدیریت کارآمد در حوزه صنعتی کشور گفت: اتفاقی که مدام در طول این سال‌ها رخ داده است این است که هزینه می‌شود و شغل ایجاد می‌شود اما این شغل ناپایدار است و باعث می‌شود تولیدکنندگان مقروض و بدهکار به وجود بیایند. ما باید به دنبال این باشیم که آدم‌های بدهکار را به واسطه شغل‌های ناپایدار در کشور ایجاد نکنیم.
وی در ادامه درباره اهمیت نقش دولت در کنترل بازار گفت: دولت موظف است که اجازه ندهد مشاغل جزیره‌ای ایجاد شوند. ما باید به دنبال مشاغل تولید پایدار باشیم. مشکل دیگر عدم نظارت توسط دولت است. زمانی که به وزارت صنعت، معدن و تجارت بودجه ۱۲ میلیارد تومانی می‌دهد، چرا پیگیری نمی‌کند که این ۱۲ میلیارد تومان چه شده است، آیا برای ایجاد مشاغل خرج شده است.
نماینده انجمن سنگ ایران، راه حل‌هایی را برای حل این مشکلات ارائه کرد و افزود: ما باید در سیاست‌های کلان خود این نظارت را ایجاد کنیم. دولت باید بداند که آیا محصولات تولید شده توسط واحدهای تولیدی، اصلا قابل عرضه به بازار هستند و آیا این محصولات می‌توانند رقابت کنند. دولت باید محاسبه‌های لازم را در مصوبات خود، لحاظ کند.
شریفی، درباره اهمیت و کاربرد شرکت‌های پشتیبان در صنایع گفت: ما در همه صنایع به شرکت‌های پشتیبان نیاز داریم، شرکت‌هایی که آموزش دیده‌اند و به صورت سازمان یافته فعالیت می‌کنند. می‌توان گفت ما در هیچکدام از صنایع خود یک شرکت پشتیبان منسجم نداریم. همین شرکت‌های پشتیبان بازرگانی هستند که می‌توانند مشاغل پشتیبان ایجاد کنند.
وی درباره مشکلات موجود در صنعت سنگ گفت: همه این مسائل در صنعت سنگ هم وجود دارد. اما تمرکز ما در صنعت سنگ باید روی صادرات باشد باید ظرفیت صادرات را افزایش دهیم. باید بگویم که هم ایجاد مشاغل جدید و هم تثبیت مشاغل ایجاد شده در حوزه سنگ نیازمند ایجاد شرکت‌های پشتیبان است.
عضو هیئت مدیره و دبیرکل انجمن سنگ ایران، در پایان سخنرانی خود درباره ظرفیت‌های موجود در معادن روستایی گفت: نه تنها خود این معادن، بلکه ضایعات آنها نیز می‌توانند، سرمایه و ظرفیت بالقوه برای افزایش توان اقتصادی باشند. این معادن باید مورد بهره‌برداری درست و اصولی قرار بگیرند.
احمد شریفی، همچنین در پاسخ به این سوال که آیا تسهیلات ارائه شده به واحدهای تولیدی، مادام العمر است یا نه؟ گفت:این تسهیلات در همه صنایع وجود دارند برای این است که یك واحد تولیدی بتواند کار خود را آغاز کند. اما از آنجایی که این واحدها به علت قرض و بدهی بیشتر این مبالغ را خرج قرض‌های خود می‌کنند تا تولید. بنابراين تولیدی صورت نمی‌گیرد.
